پایگاه اطلاع رسانی جامعه خبر| گزارش سید هادی کسایی زاده| نامش شراره هوشمند یار است، پزشکی با لحجه نه چندان ایرانی که در گفتگو با آن پی خواهی برد که مدت زیادی به فارسی تکلم نکرده است. به قول بچه های اول انقلاب می توان گفت که شراره خانم هم در ردیف نسل سوخته دهه شصتی ها قراردارد اما از شانس و اقبال یا بهتر بگویم پشتکار خودش این بار توانسته سفره اش را از دهه شصتی ها جداکند و با عنوان دکتر در یکی از بیمارستان های لندن طبابت می کند.

او متولد ۱۴ شهریور ۱۳۶۸ در تهران است که در سن ۱۷ سالگی پس از اخذ دیپلم از مدرسه خاورمنش (منطقه یک تهران) راهی کشور انگلیس می شود. او موفق شده تا در رشته روانشناسی و بهداشت سلامت فارغ التحصیل شود و پس از آن دکترای عمومی و سپس بعنوان داروساز از دانشگاه باث انگلیس مدرک بگیرد.

دکتر شراره هوشمند یار امروز بعنوان دانشجوی دکترای تخصصی رشته عفونت و آنتی بیوتیک مشغول به تحصیل است و توانسته دارویی هم برای درمان عفونت و زخم بستر ابتداع کند.

او عضو انجمن پزشکی و روانشناسی بین المللی است و نام او در ردیف اعضای انجمن داروسازی انگلستان، انجمن امراض عفونی اروپا، انجمن بین المللی پزشکی و ریداکس بیولوژی، انجمن بین المللی رادیکال آزاد پزشکی و انجمن روانشناسان اورپا مشاهده می شود.

دختر ایرانی یا بهتر بگویم تهرانی، داستان ما آنقدر غرق فعالیت های داوطلبانه و انساندوستانه شده که حتی ملکه انگلیس به او جایزه داده است. اما تصمیم او برای بازگشت به ایران و کمک به هموطنان بسیار حائز اهمیت است.

در ایام وحشتناک شیوع کرونا شراره وارد ایران شد و برای کمک به هموطنان جنوب تهران همراه با گروهی از خیرین و فعالان سلامت اقدامات خوبی انجام داد. آخرین اقدام او ساخت یک کتابخانه در روستای اسدی مشهد بود که به یادگار گذاشت.

شراره هوشمند یار می گوید: در آخرین کار جهادی که در ایران داشتم به همراه دیگر جهادیان برای کمک رسانی پزشکی، ارزاق و پوشاک به کوره های آجرپزی جاده خاوران رفتیم. جایی که ماشین زندگی بسیار ضعیف و فراتر از تصور بود.

اکثر خانواده ها از شهرستان های اطراف مشهد و یا کشور افغانستان می آمدند. آنها در سوله های بسیار کوچک به اندازه ۲۰-۳۰ متر زندگی می کردند که اکثرا زیر ۳۰ سال عمر داشت. مشکلات زیادی در آنجا دیده می شد که ما هم به عنوان شهروند به دامن زدن این مشکلات نقش به سزایی داشتیم.

اگر از خودمان شروع کنیم ما این عزیزان را عادت داده ایم که چشم انتظار کمک های نقدی و غیر نقدی باشند. درست است که این کمک ها می تواند کمک حال این عزیزان باشد اما افزایش سطح سواد آنها اولویت بود. از طرفی وضعیت بهداشت و سلامت اجتماعی بسیار ضعیفی مشاهده شد. با اینکه کوره های آجر پزی جزو منطقه ۱۵ شهر تهران می باشد اما نزدیکترین درمانگاه در خیابان اتابک، باکیلومترها فاصله از منطقه قرار دارد.

متاسفانه فعالیت بهداشت در آنجا به شدت ضعیف است به طوری که به اذعان خود خانواده های آسیب دیده، هدف از بارداری تنها ایجاد نیرو کمک برای کار است. اکثر خانواده ها به ما گفته بودند تقریبا هر سال کودکی به دنیا میاوردند که در آینده نه چندان دور کمک حال خانواده باشند و متاسافانه مشاهده می شد که کودکان زیر ۷ سال مشغول خشت برای درست کردن آجر بودند. خانواده دیگری را ملاقات کردیم که دختر ۱۴ سال خود را به دلیل مشکلات مالی اجبار به ازدواج کرده بود. این مشکلات فقط به دست داوطلبین حل نخواهد شد و نیاز به تدبیرانه و سیاست گذاری سازمان بهزیستی کشور و آموزش پرورش دارد.

**بیشتر بخوانید

نجات مادر و کودک افغان در شهرری| وقتی رسانه گره گشا می شود