پایگاه خبری تحلیلی جامعه خبر/ عثمان مزین/ خبر یعنی بازگو کردن؛ که به قول قدما می تواند محتمل الصدق یا محتمل الکذب باشد. هر خبری که به گوش ما می رسد همواره احتمال صدق یا کذب آن می رود.

خبرنگار کسی ست که وظیفه اش رساندن خبر به گوش دیگران است.

از حیث صحت یا سقم خبر بیان شده توسط خبرنگار حرجی بر وی نیست به همین دلیل هم در تمام جوامع و قوانین ناظر بر خبر و خبرنگاری تکذیب خبر پیش بینی شده است.

بگذریم از اینکه شغل خبرنگاری از زمره مشاغل سخت و زیان آور تعیین شده و حتی قانون گزار هم برای آنان مزایایی لحاظ کرده و امروزه هم اکثریت قریب به اتفاق صاحب منصبان و حکومت گران در ظاهر یا به درستی خود را حامی خبرنگاران و رسانه نشان می دهند؛ اما با مشاهده نوع برخورد آنان با خبرنگاران می توان به نیت آنان پی برد.

حال در مقام مقایسه: خبرنگاری در حین تهیه خبر در جنگ سوریه کشته می شود که فورا وی را شهید معرفی کرده و در مورد اهمیت فعالیت این قشر و مظلومیت آنان چه اشک ها که ریخته نمی شود؛ اما در آن حین خبرنگار دیگری که صرفا خبر سخنرانی یک نماینده را منتشر کرده به تاوان انجام وظیفه ذاتی اش به حبس کشیده می شود.
اگر خبر و خبرنگاری واجد ارزش و حرمت است چرا باید شاهد این برخورد دوگانه و تبعیض آمیز با خبرنگاران باشیم؟

یک مورد عجیب: خبرنگاری از قبل شغل خبرنگاری از املاک نجومی برخوردار و خبرنگار دیگری هم توان تسویه بدهی خود با بقالی و نانوایی محله اش را ندارد!

تعارف را بگذاریم کنار.
جدا؛ خبرنگاری هیچ ارزش و جایگاهی در میان جامعه و مسوولان ندارد و خبرنگاران هم این موضوع را به خوبی درک کرده و کمتر وارد بسیاری از حیطه ها و خطوط قرمز تصنعی می شوند و امروزه خبرنگاران محل کار خود را از بطن جامعه به پشت کامپیوترها منتقل کرده و به توصیه برخی به ظاهر دلسوزان گوشه عافیت را انتخاب کرده اند.

یک خاطره: چند سال قبل وکالت یک روزنامه نگار را در دادگاه انقلاب اسلامی به عهده داشتم که در چندین جلسه علنی ریاست دادگاه کرارا اعلام کردند که انتشار اخبار منفی از جامعه جرم است و خبرنگار باید موفقیت ها را انتشار دهد. این یعنی تعیین تکلیف برای خبرنگار و وادار کردن او به انتشار برخی اخبار مورد پسند مسوولان و تبدیل شدن آنان به روابط عمومی ادارات و مسئولان.
بارها به رئیس دادگاه عرض کردم در جامعه ای که سیاهی و کجروی وجود دارد نمی توان از خبرنگار انتظار داشت که آنها را بیان نکرده و به دروغ جامعه را مملو از گل و بلبل نشان دهد.

تعیین حدود و قیود برای خبرنگاران نتیجه ای جز انسداد جامعه را در پی ندارد و نمی توان خبرنگارانی که طبق وظیفه ذاتی خود به نقد حکومت و مسوولان می پردازند تحت تعقیب قرار دارد و با حمایت از خبرنگارانی که به ساحت حکومت ورود نمی کنند پز حمایت از خبرنگاران را داد.

نه ساحت حکومت آن چنان مقدس است که مصون از لغزش و خطا باشد و نه خبرنگاران را می توان محدود در قیود ساختگی نمود. شخصا حمایت یا تجلیل دولت از خبرنگاران را صحیح نمی دانم و دولت ها هم خبرنگارانی را دوست می دارند که یا ساکت باشند و یا در حال مدح دولت. پس تجلیل دولت از خبرنگار معنایی جز تجلیل از اقدامات خود که توسط خبرنگار بازگو شده ندارد. تجلیل از خبرنگار در فرضی محقق می شود که در انجام وظیفه خبررسانی عاری از محدودیت و مصون از تعقیب باشد و مادامیکه در زندان های ما حداقل یک  خبرنگار بدلیل فعالیت خبری وجود دارد نمی توانیم مدعی حمایت از خبرنگار یا گردش آزاد اطلاعات باشیم.