پایگاه خبری جامعه خبر| سید هادی کسایی زاده: با آمارها بازی می کنیم اما این بازی ها وقتی جدی می شود کمی نگران کننده است. مثلا روزی 2000 ایرانی همدیگر را روزانه طوری کتک می زنند که کار به قوه قضائیه می رسد. در بودجه سال 98 خواندم که آمده است بودجه دادگستری های کل کشور در سال آینده عددی حدود 7 هزار میلیارد تومان می رسد.

این عدد در حالی است که سال 96 حدودا بیش از 16 میلیون پرونده در دستگاه قضایی رسیدگی و مختومه شده است. کاری نداریم این ضرب و تقسیم را چه کسی قبول دارد یا علمی و تخصصی و حرفه ای است یا نه … به زبان ساده حساب و کتاب می کنیم که همه متوجه شوند. 7 هزار میلیارد تومان را در 16 میلیون پرونده تقسیم می کنیم که عدد حدود 440 هزار تومان کمی بالا و پایین می شود.

چرا باید وضعیت کشور ما طوری باشد که فقط بودجه دادگستری های ما 7 هزار میلیارد تومان در سال باشد. یا بودجه سازمان بازرسی کل کشور 187 میلیارد تومان برای 30 هزار پرونده باشد؟ آیا اکثر دعوا ها با صعه صدر و مهربانی و ایمان و تقوا به خدا پایان نمی یابد؟ آیا نمی شود با ریش سفیدی مانع ایجاد پرونده شد؟ چرا باید دغدغه استخدام قضات و افزایش ساختمان دادگاه ها را داشت؟ وقتی بیشترین جرائم کشور مرتبط با ضرب و شتم، سرقت، توهین و تهمت است نمی توان اینها را پیشگیری و جلوگیری کرد؟

آیا بهتر نیست بودجه ویژه ای برا پیشگیری از وقوع جرم و کنترل خشم و عصبانیت شهروندان لحاظ کرد؟ شاید بگوئید مردم گرسنه هستند و نیازمند پول و شغل و درآمد و مسکن چگونه باید خشم خود را کنترل کنند. این هم راه حل دارد. درب خیلی از نهادهای بی خاصیت کشور را می شود بست و هزینه آن را صرف توسعه اقتصادی کشور کرد. همه هم خوب می دانند چه می گویم  منظور کدام نهادها و هزینه ها است اما خودشان را به کوچه علی چپ زده اند.

این تعداد پرونده برای جمهوری اسلامی ایران ما خجالت آور است. اگر مسئولان خجالت نمی کشند ما می کشیم ….